Κεφάλαιο: Παρίσι | Le Mans 12 – 20/7/2017
Είχα οργανώσει τα πάντα για το ταξίδι μας. Είχα φωτοτυπήσει χάρτες, είχα σημειώσει τις διαδρομές, είχα ενημερωθεί για τους κινδύνους της πόλης και για τα μέρη που έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφτούμε. Σε περίπτωση που κάποιος μας ρωτούσε γιατί ήρθαμε, είχα την απάντηση:
Nous sommes des actrices
Nous travaillons sur un project
Nous prenons des photos et des videos pour promovoir notre project
Nous voulions visiter la France pour mieux comprendre l’ atmosphere et les personnages de l ‘histoire…
( Σε ελεύθερη μετάφραση … )
Είμαστε ηθοποιοί
Ετοιμάζουμε ένα project
Τραβάμε φωτογραφίες και βίντεο για να προωθήσουμε το εγχείρημα
Θέλαμε να επισκεφτούμε τη Γαλλία για να κατανοήσουμε καλύτερα την ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες της ιστορίας…
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που φτάσαμε στο Marais! Συγκίνηση, ενθουσιασμός και δέος απέναντι στην ομορφιά που αντίκριζα…
Στο Παρίσι μείναμε πέντε μέρες. Τις τρεις τις αφιερώσαμε στη Christine και τη Lea. Κυκλοφορούσαμε σ’ όλη την πόλη φορώντας τα κοστούμια μας και βγάζαμε συνεχώς φωτογραφίες, ώστε να έχουμε αρκετό υλικό κατά την επιστροφή μας στην Αθήνα. Στη συνέχεια πήγαμε στη Le Mans, που ήταν και ο κύριος στόχος μας. Πρόκειται για μια μικρή σχετικά πόλη, σε απόσταση δυο ωρών περίπου από το Παρίσι. Η πρώτη εντύπωση ήταν σκέτη απογοήτευση! Όταν επισκεφτήκαμε, όμως, την παλιά πόλη μαγευτήκαμε.
Βρήκαμε το σπίτι όπου εργάζονταν οι αδελφές Papin και καθίσαμε αμίλητες στο απέναντι πεζούλι. Κοιτάζαμε το σπίτι επί μια ώρα περίπου και περιμέναμε. Δεν έχω ιδέα τι ακριβώς… Φυσικά δε συνέβη τίποτα.. Aντ’ αυτού από την εσωτερική αυλή του σπιτιού ακούγονταν φωνές από τους σημερινούς ενοίκους. Οι άνθρωποι έτρωγαν το μεσημεριανό τους και δύο κοπέλες ξεκάθαρα “stalkers” (δεν θα το αρνηθούμε) στέκονταν έξω από το σπίτι τους. Βρήκαμε μάλιστα και τη διαδρομή από το σπίτι μέχρι τον καθεδρικό ναό στον οποίο πήγαιναν ή μάλλον τη διαδρομή που εμείς εικάζουμε ότι ακολουθούσαν.
Με ξεκάθαρες επιρροές από πολλά ντοκιμαντέρ που έχουμε παρακολουθήσει ξέραμε πως το επόμενο βήμα ήταν να βρούμε κι άλλες πληροφορίες και στοιχεία γύρω από την περίπτωση των Papin. Θέλαμε να βρούμε κάτι καινούριο. Κάτι που δεν υπήρχε ήδη στο google. Πήγαμε σ’ ένα τοπικό τουριστικό γραφείο, όπου μια ευγενέστατη κυρία μας συμβούλεψε να πάμε στη δημοτική βιβλιοθήκη. Έπρεπε να πάμε εκεί με το τραμ, το πιο διαδεδομένο μέσο μετακίνησης στη Le Mans. Θυμάμαι ότι είχαμε αγοράσει στάχυα, κυκλοφορούσαμε με αυτά παντού. Μια κυρία που καθόταν δίπλα μου, μού είπε, πως συμβολίζουν καλή τύχη και πως θα ‘χω ψωμί στο τραπέζι μου για όλη τη χρονιά ή τουλάχιστον εγώ αυτά κατάλαβα με τα ελάχιστα γαλλικά μου. Τελικά, στη βιβλιοθήκη δε βρήκαμε τίποτα, γιατί όλο το υλικό ( καταθέσεις, μαρτυρίες και στοιχεία από τη δίκη ) θα το βρίσκαμε σ’ έναν άλλο χώρο που λόγω της καλοκαιρινής περιόδου ήταν κλειστός. Αυτό μας πτόησε αρκετά αλλά τουλάχιστον είχαμε δει το σπίτι και είχαμε βγάλει δυνατές φωτογραφίες.
Την τελευταία μέρα, σε μια από τις βόλτες μας, έπεσε το μάτι μου σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Ο ιδιοκτήτης ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος ίσα που φαινόταν μέσα από τις στοίβες των βιβλίων. Η Δήμητρα δίπλα μου γκρίνιαζε πως ήταν μάταιος κόπος κι εγώ προσπαθούσα να του εξηγήσω πως ψάχνω οτιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με τις Papin και voila! μας έδωσε το μυθιστόρημα της Paulette Houdyer ( Γαλλίδα συγγραφέας με καταγωγή από τη Le Mans / εξ’ ου και η δική της εμμονή με τις Papin ), το οποίο ήταν εμπνευσμένο από την ιστορία τους και στο οποίο η συγγραφέας δίνει τη δική της εκδοχή για το πως μεγάλωσαν και πως διαμορφώθηκε η προσωπικότητα των δύο κοριτσιών.
Αγοράσαμε το βιβλίο και αρχίσαμε να καταστρώνουμε τις επόμενες κινήσεις μας: Να διαβαστεί για να μάθουμε το περιεχόμενο του, να μεταφέρουμε τις ιδέες, τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας στη δραματουργό, να δημιουργηθεί θεατρικό κείμενο, να ανεβεί παράσταση… Τόσο απλά κι ωραία! Οι μέρες κύλησαν όμορφα με βόλτες, φωτογραφική και τρίποδο κι εμένα να πατάω το timer και να τρέχω να πάρω πόζα. Γυρίσαμε αποφασισμένες, γεμάτες με υπέροχες αναμνήσεις.
Σαμπρίνα
Κεφάλαιο: Εμπιστοσύνη Αθήνα, 7/2017 – 12/2018
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα νιώσαμε πανέτοιμες να αποδώσουμε θεατρικά τα συναισθήματα, τις εμπειρίες και τη γνώση που αποκομίσαμε από τη δίχρονη ενασχόλησή μας με την ιστορία των Παπέν. Μας είχαν γεννηθεί εκατομμύρια εικόνες και τρόποι υλοποίησης της ιδέας μας. Υπήρχε έντονη προσωπική εμπλοκή (η κάθε μία από μας για δικούς της λόγους) και νιώθαμε ότι κανείς δεν είχε φανταστεί την ιστορία όπως εμείς. Εδώ εντοπίζω την πηγή του κακού! Συνειδητοποίησα ότι μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια απομονωθήκαμε. Το συναίσθημα και οι ιδέες μας κατέκλισαν, σε σημείο να πιστεύουμε πως κατέχουμε όλες τις απαντήσεις αναφορικά με την περίπτωση των αδελφών Παπέν. Δυσκολευτήκαμε να επικοινωνήσουμε με συνεργάτες, καθώς πάντα κάτι μας έλειπε και ποτέ δεν ήταν ικανοποιητικές οι σκηνοθετικές επιλογές, ή το εικαστικό κομμάτι. Αναιρούσαμε διαρκώς τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους. Υπήρχε δυσκολία στο να γίνουμε συγκεκριμένες, να αφαιρέσουμε πράγματα και να επιλέξουμε εν τέλει ποια στοιχεία θα έπρεπε να φωτίσουμε και ποια όχι.
Παράλληλα η πίεση και η ανασφάλεια που αισθανόμασταν αυξάνονταν και φτάσαμε σε σημείο να ξεχάσουμε το πως είναι να λειτουργείς ελεύθερα, χωρίς να νοιάζεσαι για τη γνώμη των άλλων κι αν αυτό που επιλέγεις θ’ αρέσει ή όχι.
Το πιο σημαντικό είναι ότι χάσαμε τον ενθουσιασμό μας και όλο αυτό που θέλαμε να δημιουργήσουμε άρχισε να λειτουργεί σαν βάρος. Οι ευθύνες που είχαμε αναλάβει ( υποκριτική, σκηνοθεσία, παραγωγή,) ήταν παραπάνω από αυτό που μπορούσαμε να διαχειριστούμε και καταλάβαμε πως προχωρούσαμε χωρίς να έχουμε δουλέψει έμπρακτα για τους ρόλους μας. Αυτό που αδυνατούσαμε να μορφοποιήσουμε, λόγω απειρίας, το νιώθαμε σαν “αποτυχία”…
Κάπου εδώ έρχεται η Πηνελόπη, η οποία αρχικά ανέλαβε την επιμέλεια της κίνησης αλλά στην πορεία και τη σκηνοθεσία. Μέρα με τη μέρα παρακάμφθηκαν οι όποιοι ενδοιασμοί και χτίστηκε μια σχέση εμπιστοσύνης. Ήταν πλέον ξεκάθαρο, πως είχε έρθει η ώρα να απαλλαγούμε από κάποιες ευθύνες και να βουτήξουμε στην ουσία : στο λόγο, στο σώμα, στο βλέμμα, στη φωνή. Πιστεύω πως όλη αυτή η εμπειρία είναι ένα σπουδαίο μάθημα!
Στη δημιουργική διαδικασία δεν είναι τίποτα αρκετό, πάντα υπάρχει και κάτι ακόμα, αλλά οφείλεις να παλεύεις με το κομμάτι του εαυτού σου που τα θέλει όλα τέλεια. Οφείλεις να αποδέχεσαι τις μικρές αποτυχίες και να βάζεις ένα όριο, για να μπορέσεις εν τέλει να επικοινωνήσεις αυτό που έχεις, με τα λάθη και τις ελλείψεις του, αρκεί να είναι η αλήθεια σου.
Δήμητρα